مبین

بسم الله الرحمن الرحیم

آغاز سخن

باسلام به شما خواننده عزیز، اینجانب بنا دارم بیاری خدا مباحثی را در خصوص شبهه ها و تهمت هایی که مخالفین اسلام چه در عصر بعثت پیامبر(ص) و چه در قرن های بعدی بخصوص درعصر حاضر و توسط خاورشناسان مطرح شده درسلسله مباحثی طرح نموده و درحد امکان به نقد و بررسی آنها بپردازم .امِید است دراین راه ازنظرات شما بزرگواران بهره مند شوم .

أَوَلَمْ یَتَفَکَّرُوا مَا بِصاحِبهِم مِّن جِنَّةٍ إِنْ هُوَ إِلا نَذِیرٌ مُّبِینٌ.[1]
آیا آنها فکر نکردند که همنشینشان(پیامبر) هیچگونه آثارى از جنون ندارد (پس چگونه چنین نسبت ناروائى به او مى دهند؟) او فقط بیم دهنده آشکارى است (که مردم را متوجه مسئولیتهایشان مى سازد)

نسبت های ناروا به رسول خدا (ص)

یکی از تهمت هایی که درعصر نزول وحی به آن بزرگوار زده شد این بود که آن حضرت از سلامتی جسمی برخوردار نیست واین سخنانی که بعنوان وحی بر زبان آورده تاثیراتی است که دراثراختلالات روحی بیان می کند.

مفسران اسلامى چنین نقل کرده اند که:

« پیامبر (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) هنگامى که در مکه بود، شبى بر کوه صفا بر آمد و مردم را به سوى توحید و یکتا پرستى دعوت نمود، مخصوصا تمامى طوائف قریش را صدا زد و آنها را از مجازات الهى برحذر داشت ، تا مقدار زیادى از شب گذشت ، بت پرستان مکه گفتند: ان صاحبهم قد جن بات لیلا یصوت الى الصباح ! رفیق ما دیوانه شده ، از شب تا صبح نعره مى کشید! در این موقع آیه فوق نازل شد و به آنها در این زمینه پاسخ دندانشکنى داد.
در این آیه خداوند به گفتار بى اساس بت پرستان دائر به جنون پیامبر (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) چنین پاسخ مى گوید: (آیا آنها فکر و اندیشه خود را به کار نینداختند که بدانند همنشین آنها (پیامبر) هیچگونه آثارى از جنون ندارد (او لم یتفکروا ما بصاحبهم من جنة )اشاره به اینکه پیامبر اسلام (صلى اللّه علیه و آله و سلّم ) شخص ‍ ناشناخته اى در میان آنها نبود و به تعبیر خودشان ( صاحب(  یعنى دوست و همنشینشان محسوب مى شد، بیش از چهل سال در میان آنها رفت و آمد داشته ، و همواره فکر و تدبیرش را دیده اند و آثار نبوغ را در وى مشاهده کرده اند، کسى که قبل از این دعوت ، از عقلاى بزرگ آن جامعه محسوب مى شد، چگونه یکبار چنین وصله هایى را به وى چسباندند، آیا بهتر نبود به جاى چنین نسبت ناروائى در این فکر فرو روند که ممکن است دعوت او حق باشد، و ماءموریتى از طرف پروردگار یافته باشد؟! آنچنانکه قرآن به دنبال این جمله مى گوید: او فقط بیم دهنده آشکارى است که جامعه خویش را از خطراتى که با آن روبرو است بر حذر مى دارد (ان هو الا نذیر مبین)[2].»

ادامه دارد